EnglishTurkishFrenchGermanSpainItalianDutchRussianPortugueseJapaneseKoreanArabic

 aw2

ΜΑΧΗ ΣΤΗΝ Ε.Ε. ΜΕ ΤΑ ΖΟΜΠΙ ΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΚΛΑΔΟΥ


Στις ταινίες, η μάχη με τα ζόμπι γίνεται με τη χρήση κάθε δυνατού μέσου, από αυτόματα όπλα μέχρι εξαρτήματα κουζίνας.Όταν πρόκειται για τον τραπεζικό κλάδο, όμως, λίγες είναι οι χώρες που έχουν το σθένος να έρθουν σε κατά μέτωπο σύγκρουση με ζωντανούς νεκρούς. Πρόσφατα, ένα πρόσωπο αποφάσισε να το κάνει. Πρόκειται για την επίτροπο Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Νέλι Κρόες.

Ενώ οι ρυθμιστικές αρχές των κρατών διαπραγματεύονται τους κινδύνους που προκύπτουν από τη διάσωση τραπεζικών κολοσσών, η επίτροπος Ανταγωνισμού απαίτησε τη χειρουργική τομή των Royal Bank of Scotland, ING, Commerzbank και West LB. Είτε λόγω των κανόνων της Ε. Ε. που απαιτούν θυσίες από τους ομίλους που διεσώθησαν με κρατικά κεφάλαια είτε εξαιτίας των νέων δεδομένων μετά το ξέσπασμα της κρίσης, αυτές οι τράπεζες τώρα αναγκάζονται να περιορίσουν τους ισολογισμούς τους κατά 40% ή περισσότερο. Αναμένεται να ακολουθήσουν και άλλες το παράδειγμά τους. Είναι προς τιμήν της κ. Κρόες που έλαβε αυτές τις αποφάσεις.

Ορθώς η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέτασε ενδελεχώς τα πλεονεκτήματα που απέκτησαν κάποιοι παίκτες του τραπεζικού κλάδου από τη διοχέτευση τεράστιων κρατικών κεφαλαίων και εγγυήσεων. Και οι αποδόσεις της Ευρώπης είναι καλύτερες από αυτές των ΗΠΑ, όπου η κυβέρνηση δεν έχει ασχοληθεί ακόμη με τους μεγαλύτερους αποδέκτες κρατικών κεφαλαίων. Η Citigroup έχει κάνει βήματα για να απολέσει το ένα τρίτο δραστηριοτήτων που χαρακτηρίζονται ως δευτερεύουσες. Η Bank of America θεωρεί ότι έχει ωφελήσει τον Αμερικανό φορολογούμενο με τη γιγάντωσή της εις βάρος του δημοσίου. Το μεγαλύτερο ζόμπι όλων, η American International Group, ταλαντεύεται μεταξύ λιτότητας και αναγέννησης.

Μεσοπρόθεσμα, το ερώτημα που ταλαιπωρεί ρυθμιστικές αρχές και πολιτικούς είναι ο ορισμός της λέξεως «βιώσιμη». Οι κυβερνήσεις, οι οποίες θέλουν να εισπράξουν κάποιο όφελος από τη διοχέτευση δισεκατομμυρίων, αλλά να αυξηθεί και ο δανεισμός σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά, συμβιβάζονται με έναν στενό ορισμό της «βιωσιμότητας»: μια βιώσιμη τράπεζα είναι αυτή που έχει αρκετά κεφάλαια και αποδίδει κέρδη, ακόμα και αν αυτά πηγάζουν από το ράλι των αγορών και κατά συνέπεια την επενδυτική τραπεζική. Αλλά παραμένουν αναπάντητα κρίσιμα ερωτήματα, όπως είναι ο βαθμός που οι καταθέσεις πρέπει να καλύπτουν ριψοκίνδυνα στοιχεία του ενεργητικού ή εάν είναι σωστό ο τραπεζικός κλάδος να εκπροσωπεί σημαντικό μέρος οικονομιών όπως η Βρετανία και η Ελβετία.

Μια ακόμη διάσταση της βιωσιμότητας των τραπεζών που ουδείς συζητά ανοικτά είναι οι πηγές χρηματοδότησης. Η Lloyds έχει χρεώσει με 165 δισ. στερλίνες ή 272 δισ. δολ. το κράτος και την κεντρική τράπεζα. Αρκετές τράπεζες που έχουν σωθεί με κρατικά κεφάλαια στην Ευρώπη, όπως η Dexia, γαλλικών και βελγικών συμφερόντων, εξαρτώνται από τις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες των χωρών τους, δεδομένου ότι οι αγορές τιτλοποίησης, μέσα από τις οποίες κεφαλαιοποιούν τα κέρδη τους, παραμένουν ακινητοποιημένες. Ανάμεσα σ? αυτές η Bank of America και η Citigroup, που έχουν εκδώσει συνολικό ομολογιακό χρέος ενός τρισ. δολαρίων περίπου, το οποίο πληρώνουν με ιστορικά χαμηλά επιτόκια.

Τόσο οι ευρωπαϊκές όσο και οι αμερικανικές τράπεζες ισχυρίζονται ότι θα μπορούν να αποπληρώσουν το χρέος τους, καθώς οι αγορές επιστρέφουν στην ομαλότητα. Αλλά αυτού του είδους η ομαλότητα δεν πρέπει να επικρατήσει. Μεσοπρόθεσμα, οι «κακές» τράπεζες οφείλουν να πληρώνουν το δικό τους χρέος σε υψηλότερα επιτόκια. Αυτές που δεν θα έχουν τη δυνατότητα να αντεπεξέλθουν, οφείλουν να συρρικνωθούν ή να διασπασθούν. Διαφορετικά, οι φορολογούμενοι θα είναι τα «ζόμπι» που θα συμβιβαστούν με κάτι λιγότερο...

Οι περιορισμοί της πολιτικής Κρόες

Η προσέγγιση της κ. Κρόες έχει ορισμένους περιορισμούς. Ναι μεν θέτει ως βασική προϋπόθεση τη συρρίκνωση των ισολογισμών των τραπεζών, αλλά δεν προβληματίζεται για τον τρόπο που θα συμβεί αυτό. Για παράδειγμα, η RBS -η οποία θα διατηρήσει στον όμιλο τη μονάδα επενδυτικής τραπεζικής που έχει υψηλό ρίσκο- και η ING αφήνουν τις κερδοφόρες και σχετικά ασφαλείς θυγατρικές τους στον ασφαλιστικό κλάδο, ενώ η Lloyds και η βελγική KBC έχουν το δικαίωμα να διατηρήσουν τον έλεγχο των δικών τους.

Η πολιτική της κάθε χώρας παίζει σημαντικό ρόλο στην εκτέλεση των αποφάσεων της κ. Κρόες. Η Lloyds, η οποία άθελά της συμμετείχε σε έναν καταστροφικό «γάμο» με την HBOS υπό τις πιέσεις της κυβέρνησης του Γκόρντον Μπράουν και παρά τις αντιρρήσεις της αρχής ανταγωνισμού της χώρας, θα ελέγχει το 25% της βρετανικής αγοράς λιανικής τραπεζικής.

Το κόμμα των Συντηρητικών, το οποίο εκτιμάται ότι θα υπερισχύσει των εθνικών εκλογών που είναι δρομολογημένες για το επόμενο καλοκαίρι, δεν θα πρέπει να έχει κανέναν ενδοιασμό στο να αναθεωρήσει αυτή τη συμφωνία.
STOP CARTEL


Read more...

ΟΙ ΔΡΟΜΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ...


ΛΟΓΟΠΛΟΚΙΕΣ


Read more...

Γεφύρια, Old Bridges of Greece


Τα γεφύρια, άλλοτε πέτρινα και απόλυτα εναρμονισμένα με το φυσικό περιβάλλον κι άλλοτε πάλι σιδερένια κι αναπόσπαστα κομμάτια του τεχνητού πολιτισμού, αποτελούν σημαντικό μέσο επικοινωνίας για τον εκάστοτε διαβάτη. Τα τοπία της Ηπείρου, της Θράκης, της Δυτικής Μακεδονίας, της Γορτυνίας και του Πηλίου, είναι διάσπαρτα από πανέμορφα παραδοσιακά πέτρινα γεφύρια, που συνδυάζονται αρμονικά με τη φύση και προσδίδουν ιδιαίτερη γραφικότητα στα διάφορα ποτάμια πάνω από τα οποία στέκονται αγέρωχα.
Η ανάγκη του ανθρώπου να περνά στην αντίπερα όχθη του ποταμού μεταφέροντας με ασφάλεια τα προϊόντα ή τα ζώα του, είχε γεννηθεί ήδη από πολύ παλιά. Οι πρώτες γέφυρες κατασκευασμένες το 4.000 π.Χ. από τον νεολιθικό άνθρωπο ήταν επεξεργασμένοι λίθοι που γεφύρωναν μικρά χωρίσματα γης. Με το πέρασμα όμως του χρόνου και την ανακάλυψη υλικών όπως η πέτρα, το ξύλο και κυρίως το τσιμέντο, επετεύχθη η γεφύρωση ακόμα μεγαλύτερων αποστάσεων. Έτσι διαμορφώθηκαν και οι τρεις τύποι γεφυρών, οι κρεμαστές, οι τοξότες και οι γέφυρες με δοκούς.

Σε αντίθεση με τη Ρωμαϊκή εποχή, όπου κατασκευάστηκε μεγάλος αριθμός γεφυρών, στην αρχαία Ελλάδα η περιοδική ροή των περισσοτέρων Ελληνικών ποταμών δεν καθιστούσε αναγκαία τη δημιουργία τους. Το Μεσαίωνα στην Ευρώπη κατασκευάστηκαν γέφυρες που είχαν σχήμα οξυκόρυφου τόξου, ενώ κατά τον 17ο-18ο αι. δημιουργήθηκαν τα πρώτα πέτρινα οικοδομήματα. Τον 19ο αι. η ανάπτυξη της μεταλλουργίας είχε ως αποτέλεσμα να χρησιμοποιηθεί ο σίδηρος ως πρωταρχικό δομικό υλικό, ενώ κατά τον 20ο αι. τα γραφικά πέτρινα γεφύρια αντικαταστάθηκαν από μεγάλες σιδερένιες κατασκευές.

Τα γεφύρια, αναπόσπαστο κομμάτι του Ελληνικού τοπίου, είναι άρρηκτα δεμένα και με λαϊκούς μύθους. Οι ελλείψεις στα κατασκευαστικά μέσα του 17ου-18ου αι., όπου αυτά τα γοητευτικά δημιουργήματα του ανθρώπου γκρεμίζονταν σε σύντομο χρονικό διάστημα, εξήραν τη φαντασία του λαού μας, που φαίνεται ότι απέδιδε την αποτυχία σε κάποιο φυσικό oν, που εχθρεύονταν τους μαστόρους και χαλούσε τις κατασκευές τους. Χαρακτηριστικό είναι το πέτρινο γεφύρι της Άρτας που έχει τραγουδηθεί περισσότερο από κάθε άλλο.

Σύμφωνα με τη λαϊκή μας παράδοση, το γεφύρι θα μπορούσε να στεριώσει μόνο αν ο πρωτομάστορας θυσίαζε τη γυναίκα του και κατεύναζε έτσι την οργή του στοιχειού. Ένας άλλος πάλι λαϊκός μύθος για το Λάδωνα, παραπόταμο του Αλφειού, έλεγε ότι το γεφύρι ήταν στοιχειωμένο, γιατί κάποτε στα θεμέλια του θυσιάστηκαν δύο άνθρωποι προκειμένου να στεριώσει. Τέλος, ένας διαφορετικός θρύλος μας περιγράφει το πώς χτίστηκε το "Γεφύρι του Διαβόλου" στον Κρεμαστό ποταμό στην Τροιζήνα. Ένας πασάς θέλησε να γεφυρώσει το ποτάμι προκειμένου να πηγαίνει για κυνήγι. Το έργο ανέλαβε ένας φτωχός τεχνίτης έναντι μικρής αμοιβής. Οι δύο αποτυχημένες προσπάθειές του όμως, τον ανάγκασαν να συνωμοτήσει με το διάβολο, ο οποίος και του υποσχέθηκε να τον βοηθήσει, αρκεί να του έδινε ότι ζητούσε. Το γεφύρι στέριωσε, αλλά τόσο ο μάστορας όσο και η οικογένειά του χάθηκαν αργότερα.

Ανάμεσα λοιπόν στη ποικιλόμορφη βλάστηση με τις έντονες εναλλαγές και πάνω από τα άλλοτε αφρισμένα κι άλλοτε ήρεμα νερά των ποταμών, τα πέτρινα γεφύρια δίνουν αλλιώτικο χρώμα στο τοπίο αναβιώνοντας θρύλους και δοξασίες. Η τεχνολογία θα πρέπει να συνυπάρξει ή ακόμα και να στηρίξει κάθε κομμάτι της παράδοσης που αξίζει να μένει ζωντανό και να προσδιορίζει έτσι τις ρίζες και την ταυτότητά μας.

The stone bridges are completely harmonized with the natural environment and the iron bridges are an integral part of the artificial culture of Greece. The landscapes of Epirus, Thrace, Western Macedonia, Gortynias and Pelion are dispersed by beautiful traditional stone bridges, which blend harmoniously with nature and provide a distinctive charm to the various rivers over which they stand proudly.
The people needed to pass on the other side of the river safely transporting their products. The first primitive bridge was built in 4,000 BC by Neolithic man. Over time, however, the discovery of materials like stone, wood and cement in particular, led the bridges to reach even longer distances. Thus the three types of bridges were evovled, the hanging, the archers and bridges with girders.

Unlike the Roman era, which built many bridges in ancient Greece, the regular flow of most Greek rivers, require setting up.
The bridges, an integral part of the Greek landscape is inextricably tied up with popular myths. Due to shortages in construction in the 17th-18th century, many bridges collapsed in a short time, praising the imagination of Greek people, who used to create myths about beings that interferewd with the construction. Feature is the stone bridge of Arta has been sung more than any other.

According to popular tradition, the bridge of Arta could not be constructed unless the first technician had sacrificed his wife.

So between the diverse vegetation with intense and more than once frothy and sometimes calm waters of rivers, stone bridges give colour to the landscape, reviving legends and beliefs. The technology should coexist and even support each piece of tradition that deserves to stay alive and thus determine the origins and identity.

TravellGreece


Read more...

Οι εκτροπές ποταμών καταστρέφουν την Πίνδο


Ανατροπή των κανόνων της φύσης αλλά και της λογικής αποτελεί, σύμφωνα με περιβαλλοντικές οργανώσεις, το αναχρονιστικό σχέδιο μεταφοράς 70 εκατ. κυβικών μέτρων νερού τον χρόνο, από το Εθνικό Πάρκο της Βόρειας Πίνδου και συγκεκριμένα την περιοχή της Βάλια Κάλντα, για εμπλουτισμό της λίμνης των Ιωαννίνων (Παμβώτιδας).

Η άντληση νερού από την κοίτη του ποταμού, η επαναφορά του στη Λίμνη Πηγών Αώου και η εν συνεχεία διοχέτευσή του στη λίμνη Παμβώτιδα (και τα συνοδά έργα, όπως η διάνοιξη δρόμων και οι εκχερσώσεις), αντιβαίνουν στη λογική της αειφόρου ανάπτυξης και στην υποχρέωση της χώρας για ορθολογική διαχείριση των υδάτων.

Το εν λόγω έργο είναι διπλά καταστροφικό, καθώς εκτός από την προφανή οικολογική καταστροφή στο υδάτινο σύστημα του Αώου, απειλεί να «ξεπλύνει» το περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελείται στα Γιάννενα και καθημερινά υποβαθμίζει το οικοσύστημα της Παμβώτιδας.

Σύμφωνα με το νομικό καθεστώς του Εθνικού Πάρκου Β. Πίνδου, η ζώνη ΙΙ, όπου προβλέπεται να γίνει η κατασκευή του αγωγού για μεταφορά του νερού και η διάνοιξη οδού, ορίζεται ως ζώνη διατήρησης οικοτόπων και ειδών, στην οποία απαγορεύονται τέτοιου είδους δραστηριότητες.

«Παλιά υπόθεση, με νέες παραλλαγές» χαρακτηρίζουν το προτεινόμενο έργο, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις που μετέχουν στον Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου.

Οι απόπειρες καταλήστευσης του υδάτινου δυναμικού του Αώου κρατούν από το 1981 και επανέρχονται κάθε φορά παραλλαγμένες και προσαρμοσμένες σε νέα δεδομένα.

Δυστυχώς, το διακύβευμα παραμένει πάντα το ίδιο, η αλόγιστη εκμετάλλευση του νερού και η υποβάθμιση της οικολογικής ισορροπίας της περιοχής.

Όπως τονίζουν οι οργανώσεις, WWF Ελλάς, Καλλιστώ, Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης, Πίνδος Περιβαλλοντική και Αρκτούρος, την ίδια στιγμή στη Νότια Πίνδο συντελείται ένα αντίστοιχο περιβαλλοντικό έγκλημα, καθώς παρά τις έξι διαδοχικές ακυρωτικές αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας, τα έργα για την εκτροπή του Αχελώου συνεχίζονται.

«Μία θετική γνωμοδότηση σημαίνει ότι ο Φορέας Διαχείρισης, σκοπός του οποίου είναι η προστασία των πολύτιμων φυσικών χαρακτηριστικών του Εθνικού Πάρκου, θα ανοίξει τον δρόμο για την υλοποίηση ενός καταστροφικού για την περιοχή έργου. Μία αρνητική γνωμοδότηση, θα μπορούσε να δώσει ένα οριστικό τέλος σε μία ιστορία που με διάφορες μορφές έρχεται και επανέρχεται τα τελευταία τριάντα χρόνια. Οι εμπλεκόμενοι φορείς οφείλουν να σεβαστούν την περιβαλλοντική νομοθεσία», δηλώνει ο Κώστας Τζιόβας, εκπρόσωπος των περιβαλλοντικών οργανώσεων στο Δ.Σ. του Φορέα Διαχείρισης.
tv-greek-sansimera


Read more...

Να γιατί ο Κωστίκας χάρισε τις εκλογές στον Γιωρίκα


Αντικειμενικά και σοβαρά, χωρίς τις φούσκες των ΜΜΕ, κανένας από τους δυό τους δεν θα ήταν ικανός να είναι ποτέ ηγέτης, όχι της Ελλάδας, αλλά ούτε... φιλολογικού ομίλου κυριών, αν δεν λέγονταν «Καραμανλής» και «Παπανδρέου». Όλοι το βλέπουμε, όλοι το λέμε μεταξύ μας. Μετά, γυρνάμε σπίτι και καταπίνουμε αμάσητο τον Πρετεντέρη, την Τρέμη, τον Αυτιά κι ότι άλλο βοθρόλυμα αναδύεται από τον βόρβορο της TV. Και... πειθόμαστε ότι πρόκειται για «πολιτικούς άνδρες», πιθανούς «ικανούς διαχειριστές».

Σκάσανε τώρα στα χέρια του Γιωρίκα οι μπόμπες, των οποίων τα φυτίλια άφηνε να σιγοκαίνε αμέριμνος τόσα χρόνια ο Κωστίκας:

Ασφαλιστικό
Χρεωκοπία
Ανεργία
Φορολογία

Ο Κωστίκας βέβαια, αποφάσισε να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια και να βλέπει ειδήσεις - όταν κάνει διάλειμμα από το playstation - από την άνεση του σπιτιού του και χωρίς το άγχος ότι κάποιος απευθύνεται πια σ' αυτόν. Γι' αυτό χάρισε αμαχητί τις εκλογές στον Γιωρίκα. Ή μήπως πιστεύετε ότι δεν θα μπορούσε να πει, αν ήθελε, αρκετά ψέμματα για να τις κερδίσει; Δηλαδή ο Γιωρίκας πώς τις κέρδισε; Με ειλικρινείς δεσμεύσεις;

Με μπόλικες αερολογίες και αρκετή σάλτσα.

Και φυσικά με τη στήριξη των μεγαλοεργολάβων και προμηθευτών του δημοσίου, που κατέχουν τα ΜΜΕ. Που έβλεπαν ότι ο Κωστίκας δεν είχε άλλη πίτα να μοιράσει και προσέβλεπαν στον νέο «ηγέτη» - προϊόν τους.

Το θλιβερό τους παιχνίδι, όμως, πληρώνουν άλλοι. Που κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου.
exoapotinvouli


Read more...

Μας τα 'ψαλε πάλι ο Αλμουνια….


ΑΣΗΜΩΝΗΣ


Read more...

Από λευκό χαρτί οι δαπάνες


Η ελληνική εφευρετικότητα, όσον αφορά την παραποίηση οικονομικών στοιχείων, φαίνεται ότι εξαντλήθηκε.

Οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν την Ελλάδα με σκαιό τρόπο• και βέβαια για μια ακόμη φορά αναδεικνύεται σε μείζον ζήτημα η πολιτική αβελτηρία που θεωρεί υπέρτατο κριτήριο για την ανάληψη δράσης το πολιτικό κόστος. Προχτές πληροφορηθήκαμε με δέος ότι στην Ελλάδα απασχολούνται περίπου 900.000 δημόσιοι υπάλληλοι, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται 90.000 συμβασιούχοι.

Την ίδια στιγμή όμως πολλά νοσοκομεία όπως και σχολεία δεν έχουν προσωπικό και ζητούν απεγνωσμένα προσλήψεις... Τα πάντα στην Ελλάδα κινούνται με άξονα το κράτος. Αυτό αποτελεί υπέρτατο νόμο, που διαπερνά το σύνολο των πολιτικών κομμάτων.

Την ίδια στιγμή κατατίθεται στη Βουλή ο προϋπολογισμός του 2010, ο οποίος προβλέπει ένα σύνολο δαπανών της τάξης των 70,436 δισ. ευρώ και έσοδα που ανέρχονται σε 53,650 δισ. ευρώ. Η διαφορά που προκύπτει είναι της τάξης των 16,786 δισ. ευρώ και αντιστοιχεί στο ποσό εκείνο που θα χρειαστεί να δανειστούμε για να διασφαλιστεί η λειτουργία του κράτους. Οι ανελαστικές δαπάνες (μισθοί, συντάξεις, ασφάλιση) ανέρχονται σε 42,8 δισ. ευρώ, άλλα 9,6 δισ. είναι διάφορες λειτουργικές δαπάνες, ενώ 12,95 δισ. είναι οι τόκοι για την εξυπηρέτηση του χρέους. Η «γεωγραφία» του προϋπολογισμού ουσιαστικά δεν αφήνει κανένα περιθώριο για περικοπές δαπανών.

Βέβαια θα ισχυριστεί κανείς ότι υπάρχει και η φοροδιαφυγή που αντιστοιχεί στο 30% του ΑΕΠ• μόνο που το ελληνικό κράτος αδυνατεί να επέμβει και να την περιορίσει. Με δεδομένη την κατάσταση που διαμορφώνεται, οι περικοπές δαπανών προβάλλουν ως μοναδική λύση.

Για να φέρουν αποτέλεσμα, πρέπει να εφαρμοστεί παντού «Καποδίστριας». Δηλαδή να καταγράψουμε από την αρχή τις ανάγκες και να πραγματοποιήσουμε οικονομίες κλίμακας, (όπου είναι αυτό εφικτό: στην υγεία, στην παιδεία κ.α.). Στόχος είναι να γνωρίσουμε τις ανάγκες ώστε να διατίθενται οι πόροι που είναι όντως απαραίτητοι. Η άλλη επιλογή, δηλαδή αυτό που γίνεται σήμερα, είναι να δίνονται χρήματα τα οποία χάνονται σε διάφορες κρατικές χοάνες, που καταπίνουν τα πάντα.

Αυτό επιβάλλεται να γίνει το ταχύτερο δυνατόν προς όφελος των μελλοντικών γενεών, στις οποίες ήδη έχουμε κληροδοτήσει ένα χρέος της τάξης των 300 δισ. ευρώ.
Δ. Γ. Παπαδοκωστόπουλος
isotimia.gr


Read more...
free counters