EnglishTurkishFrenchGermanSpainItalianDutchRussianPortugueseJapaneseKoreanArabic

 aw2

Εταιρίες αξιολόγησης


του Βασίλη Βιλιάρδου*

«Υπάρχουν δύο υπερδυνάμεις:», έγραφε το 1996 ο βραβευμένος με Pulitzer κ. Thomas Friedman, «οι Η.Π.Α. και η εταιρεία αξιολόγησης Moody’s. Πιστέψτε με, δεν είναι πάντοτε ξεκάθαρο, ποια από τις δύο διαθέτει τη μεγαλύτερη ισχύ».

Η μοναδική αυτή ιστορία «οροθετείται» πριν από περίπου 100 χρόνια, όταν στις Η.Π.Α. ξεκίνησε η κατασκευή του τεράστιου σιδηροδρομικού δικτύου. Η εύρεση εκείνων των επενδυτών, οι οποίοι θα ήταν διατεθειμένοι να χρηματοδοτήσουν με αρκετά υψηλά ποσά τις, άγνωστες τότε, εταιρείες κατασκευής σιδηροδρομικών δικτύων, ήταν ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα.

Εκείνη ακριβώς την εποχή ο John Moody, ένας πανέξυπνος χρηματοοικονομικός αναλυτής, διέκρινε το πρόβλημα και «διέγνωσε» τη λύση του, δημιουργώντας το 1909 την πρώτη εταιρεία αξιολόγησης πιστωτικών κινδύνων. Επινοώντας την αξιολόγηση με τα αρχικά γράμματα του αλφαβήτου (ABC), καθιέρωσε τη βαθμολογία ΑΑΑ (και τα παράγωγα της), η οποία έκτοτε υποδηλώνει το χαμηλότερο δυνατό ρίσκο, με το οποίο ευρίσκεται αντιμέτωπος ένας επενδυτής, όταν δανείζει τα χρήματα του σε μία επιχείρηση (σε ένα κράτος κλπ).

Σύντομα, το 1916, εισήλθε στο χώρο η Standard Statistics (η σημερινή Standard & Poor’s), ενώ ακολούθησε (1924) η Fitch. Αυτό το ολιγοπώλιο, το «trio inferno» όπως πλέον αποκαλείται διεθνώς, κατέχει σήμερα το 95% της παγκόσμιας αγοράς. Ο πίνακας (πηγή: Spiegel) είναι αποκαλυπτικός:

ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΖΙΡΟΣ $ ΚΕΡΔΗ $ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ

Standard & Poor’s* 2.654.000.000 1.055.000.000 8.500
Moody’s** 1.205.000.000 537.000.000 3.000
Fitch Rating*** 727.000.000 286.000.000 2.300

* Θυγατρική του ομίλου (media) McGraw-Hill
** 16% Berkshire Hathaway (Warren Buffet) – 84% ελεύθερη διασπορά
*** 60% Fimalac, 40% Hearst Corporation

Τόσο ο τζίρος, όσο και τα τεράστια καθαρά κέρδη των «τριών αδελφών», τα οποία πλησιάζουν το 40%, αναδεικνύουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη διαχρονική αξία της επιχειρηματικής ιδέας. Η είσοδος δε του Warren Buffet στη Moody’s (αυξημένη πληροφόρηση, ενδεχομένως «έγκαιρη» γνώση των αξιολογήσεων πολλών εταιρειών κλπ – εάν τυχόν γνωρίζεις από πριν την «ύστερη» υποτίμηση της πιστοληπτικής ικανότητας μίας εταιρείας ή ενός κράτους, μπορείς να κερδίσεις τεράστια ποσά), ερμηνεύει, σε κάποιο βαθμό βέβαια, ένα μέρος των πασίγνωστων επενδυτικών του επιτυχιών.

Παραμένει φυσικά παράδοξο το γεγονός ότι, οι υπόλοιπες ανεπτυγμένες οικονομίες (ΕΕ, Ιαπωνία κλπ), δεν κατάφεραν ή δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν ανάλογες εταιρείες, αφήνοντας στην κυριολεξία «έρμαιο» στις διαθέσεις των αμερικανικών εταιρειών αξιολόγησης τόσο τις επιχειρήσεις τους, όσο και τους δημόσιους τομείς τους («αλλοίμονο» σε μία επιχείρηση ή σε ένα κράτος που τυχόν βρεθεί, για παράδειγμα, στο στόχαστρο της Standard & Poor’s).

Περεταίρω, τον Ιούνιο του 1999, όταν ξεκίνησε η συνθήκη της Βασιλείας ΙΙ, μέσα στα πλαίσια της οποίας λειτουργούν (επιβλέπονται) τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αποφασίσθηκε η «συσχέτιση» της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών, με τη «νόμιμη» αξιολόγηση των επενδυτικών τους τοποθετήσεων. Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα δηλαδή, τα οποία επενδύουν σε «χρεόγραφα» με υψηλή πιστωτική αξιολόγηση, χρειάζονται να «δεσμεύουν» σημαντικά χαμηλότερα «εγγυητικά» κεφάλαια - οπότε μπορούν να πολλαπλασιάζουν τις πιστώσεις τους (ακολούθησε ο «χορός» της υπερχρέωσης και η απόλυτη ηγεμονία των εταιρειών αξιολόγησης).

Για παράδειγμα, σύμφωνα με του κανόνες της Βασιλείας ΙΙ, για την αγορά ενός επενδυτικού προϊόντος αξίας 1.000.000 €, με αξιολόγηση ΑΑΑ, η τράπεζα υποχρεώνεται να κατέχει ίδια κεφάλαια ύψους μόλις 5.600 € (περίπου 178 φορές λιγότερα). Εάν όμως η αξιολόγηση του προϊόντος μειωθεί στο Ba1, τότε η τράπεζα οφείλει να αυξήσει τα ίδια κεφάλαια της, για το ίδιο προϊόν, στις 200.000 € (μόλις 5 φορές λιγότερα, έναντι 178 του προηγουμένου).

Τέλος, εάν η αξιολόγηση μειωθεί ακόμη περισσότερο, στο B1, τότε η τράπεζα είναι υποχρεωμένη να διατηρεί ολόκληρο το ποσόν (100%) σαν «αντίκρισμα» - επομένως, χρειάζεται 178 φορές περισσότερα ίδια κεφάλαια για ένα χρεόγραφο Β1, από ότι για ένα χρεόγραφο με την αξιολόγηση ΑΑΑ (ας φαντασθούμε εδώ τι σημαίνει για μία χώρα - η οποία έχει διαθέσει ομόλογα του δημοσίου της στις τράπεζες - η ενδεχόμενη υποτίμηση της πιστοληπτικής της ικανότητας: τόσο σε σχέση με το επιτόκιο που η ίδια πληρώνει, όσο και σε σχέση με τα επί πλέον κεφάλαια που πρέπει να δεσμεύσουν ξαφνικά οι τράπεζες που έχουν ήδη αγοράσει τα ομόλογα της).

Ως εκ τούτου, η αξιολόγηση έχει άμεση σχέση τόσο με την κεφαλαιακή επάρκεια, όσο και με τον όγκο των συναλλαγών μίας τράπεζας αφού, όσο καλύτερη αξιολόγηση διαθέτουν τα προϊόντα (χρεόγραφα) στα οποία επενδύει, τόσο λιγότερα ίδια κεφάλαια χρειάζεται και τόσο περισσότερες πιστώσεις μπορεί να προσφέρει στους υπόλοιπους πελάτες της (χρηματοδότηση μικρομεσαίων επιχειρήσεων, καταναλωτών κλπ). Από την αντίθετη πλευρά, όταν μειώνεται η αξιολόγηση των χρεογράφων, στα οποία έχει ήδη επενδύσει η τράπεζα, είναι υποχρεωμένη να «αποσύρει» πολλαπλάσιες πιστώσεις από την κανονική αγορά, έτσι ώστε να διατηρήσει την υποχρεωτική από τη νομοθεσία κεφαλαιακή της επάρκεια – με δυσμενείς επιπτώσεις αφενός μεν για την πραγματική οικονομία (πιστωτική παγίδα), αφετέρου δε για την ίδια (μείωση του τζίρου και των κερδών της).

Συνεχίζοντας, όσον αφορά τις υπόλοιπες επιχειρήσεις, όσο καλύτερη αξιολόγηση έχουν, τόσο ευκολότερα δανείζονται από τις τράπεζες, τόσο χαμηλότερα επιτόκια πληρώνουν και τόσο φθηνότερες τιμές ή μεγαλύτερες πιστώσεις λαμβάνουν από τους προμηθευτές τους (επηρεάζεται ακόμη και η χρηματιστηριακή τιμή τους, αφού πολλά Επενδυτικά Ταμεία είναι υποχρεωμένα να τοποθετούνται μόνο σε τίτλους που διαθέτουν την υψηλότερη αξιολόγηση – ΑΑΑ).

Όσον αφορά τώρα τις ασφαλιστικές εταιρείες, διαπιστώνουμε αντίστοιχες «επιδράσεις» - ιδιαίτερα δε σε αυτές που ασφαλίζουν, μέσω των CDS, επενδυτικά προϊόντα ή ομόλογα του δημοσίου. Τα ετήσια ασφάλιστρα δηλαδή ή τα «επιτόκια» (αποδόσεις) των CDS, διαμορφώνονται ανάλογα με την αξιολόγηση του ασφαλιζομένου.

Tα ίδια σχεδόν ισχύουν και για τα κράτη, ο δανεισμός των οποίων, καθώς επίσης το επιτόκιο του, είναι «μεγέθη» απολύτως ανάλογα της αξιολόγησης τους - όσο χαμηλότερη είναι δηλαδή η αξιολόγηση τους, τόσο περισσότερους τόκους εισπράττουν οι πιστωτές τους για το αυξημένο ρίσκο τους (για παράδειγμα, όταν ένα κράτος δανείζεται 300 δις €, όσο υποθέτουμε το δικό μας, τότε ένα 2% μεγαλύτερο επιτόκιο, σημαίνει 6 δις € επί πλέον ετήσιους τόκους!) και τόσο δυσκολότερη είναι η πρόσβαση τους στις διεθνείς χρηματαγορές.

Από όλα τα παραπάνω, τεκμηριώνεται μάλλον επαρκώς η τεράστια ισχύς των εταιρειών αξιολόγησης, οι οποίες ουσιαστικά αποφασίζουν για τις τύχες των τραπεζών, των επιχειρήσεων, των ασφαλιστικών εταιρειών, των νέων επενδυτικών προϊόντων και των ίδιων των κρατών.

Δεν θα είμαστε ίσως υπερβολικοί εάν ισχυριζόμαστε ότι, τόσο το μέλλον του καπιταλιστικού συστήματος, όσο και η σημερινή ή οι μελλοντικές κρίσεις του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι σε άμεση σχέση με τις τρείς αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης – με το «trio inferno». Ας μην ξεχνάμε ότι ακριβώς αυτές, δίνοντας ΑΑΑ σε πολλά «μη αξιολογήσιμα» CDO’s, βασισμένα στα γνωστά μας «ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης» (subprimes), οδήγησαν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα στο χείλος της αβύσσου – θα είχε μάλλον καταστραφεί εάν δε επενέβαιναν, άμεσα και από κοινού, όλα τα κράτη για να το διασώσουν, διακινδυνεύοντας μία δημοσιονομική κρίση άνευ προηγουμένου.

Βέβαια υποθέτει κανείς ότι, μία τόσο ευαίσθητη χρηματοπιστωτική λειτουργία, όσο αυτή της αξιολόγησης, υπόκειται στον αυστηρό έλεγχο του κράτους, στο οποίο έχουν την έδρα τους οι συγκεκριμένες εταιρείες – αν όχι σε έναν διεθνή ελεγκτικό οργανισμό. Συμβαίνει όμως ακριβώς το αντίθετο: πρόκειται για τρείς ιδιωτικές επιχειρήσεις, με έδρα τη Νέα Υόρκη, οι οποίες δεν υπόκεινται στον έλεγχο κανενός – η μοναδική τους υποχρέωση είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους τους.

Ακόμη χειρότερα, οι όποιες αξιολογήσεις τους δεν χρειάζεται καν να είναι σωστές. Ουσιαστικά εκφράζουν την υποκειμενική άποψη των τριών εταιρειών - κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτήν των δημοσιογράφων του οικονομικού Τύπου, οι οποίοι αναλύουν εισηγμένες ή άλλες επιχειρήσεις, χωρίς να αναλαμβάνουν την παραμικρή προσωπική ευθύνη και χωρίς να ελέγχονται από κάποιους ειδικούς για τα αναγραφόμενα τους.

Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, επειδή δηλαδή εκφράζουν απλά τις υποκειμενικές απόψεις τους «επιφυλασσόμενες», δεν μπορεί κανένας δημόσιος ή άλλος οργανισμός να τις καλέσει σε απολογία – πόσο μάλλον να τις κατηγορήσει ή να καταθέσει αγωγές εναντίον τους. Επί πλέον (το «ετεροβαρές ρίσκο» στην απόλυτη επικράτηση του, σε συνδυασμό με «δικαιοπρακτικά» αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα), οι εκτιμήσεις τους πληρώνονται από τους χρεώστες: από αυτούς δηλαδή που ζητούν να αξιολογηθούν για να δανειστούν χρήματα και όχι από τους πιστωτές τους, οι οποίοι τους δανείζουν!

Το παράδειγμα μιας συζήτησης που διεξήχθη στις Η.Π.Α. (Washington), σε σχέση με τις αποτυχημένες, τις καταστροφικές καλύτερα αξιολογήσεις των CDO’s από τις συγκεκριμένες εταιρείες, είναι εξαιρετικά διαφωτιστικό - όσον αφορά τουλάχιστον τη συμπεριφορά των εταιρειών αξιολόγησης:

«Θα μπορούσαμε ποτέ πια να σας εμπιστευτούμε;» ρώτησε τον υπεύθυνο της Moody’s ένας ασφαλιστής, μετά την εκκωφαντική έκρηξη της αγοράς των δομημένων προϊόντων, η οποία ακολούθησε την πτώχευση της Lehman Brothers.

«Ίσως δεν είναι λογικό να στηρίζεστε αποκλειστικά στις δικές μας αξιολογήσεις», απάντησε αυτός με ήρεμη, εντελώς αποστασιοποιημένη φωνή.

«Αλλά μέχρι σήμερα οφείλαμε να εμπιστευόμαστε τις τοποθετήσεις σας»

«Καταλαβαίνω….μάλιστα», απάντησε ο υπεύθυνος της Moody’s, «Όμως, όταν χρησιμοποιείτε αξιολογήσεις, θα πρέπει να αποφασίζετε μόνος σας τι ακριβώς κάνετε με αυτές».

Ίσως πρέπει να θυμηθούμε πως, μεταξύ των ετών 2003 και 2006, ο όγκος των CDO’s τετραπλασιάστηκε, ξεπερνώντας το 1 τρις $ σε ετήσια βάση. Αν και κανένας δεν καταλάβαινε τι αγόραζε (άλλωστε ήταν ρεαλιστικά αδύνατον να γίνουν σωστά τόσες πολλές αξιολογήσεις, από τρείς μόνο εταιρείες), οι πάσης φύσεως επενδυτές (τράπεζες κλπ), αρκούνταν στην αξιολόγηση ΑΑΑ, η οποία υποδηλώνει σχεδόν μηδενικό ρίσκο και δεν ερευνούσαν τίποτα παραπάνω. Έτσι, από ένα μικρό κομμάτι της συνολικής αγοράς (niche), δημιουργήθηκε μία τεράστια μηχανή παραγωγής «σκοτεινών» χρημάτων, καθ’ όλα νόμιμων, η οποία συνεπήρε τα πάντα στην καταστροφική πορεία της.

Το 2006, σχεδόν το 44% του τζίρου των εταιρειών αξιολόγησης προερχόταν από τα δομημένα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, στα οποία οφείλονταν το 80% των συνολικών κερδών τους. Στην πραγματικότητα, πριν ακόμη «εκδοθεί» ένα τέτοιο δομημένο προϊόν, με στόχο την πώληση του στην αγορά, οι εκδότριες τράπεζες «ρωτούσαν» για την αξιολόγηση του – ουσιαστικά ενημερώνονταν για το πώς θα έπρεπε να «κατασκευασθεί», έτσι ώστε να αξιολογηθεί, εκ μέρους μίας από τις τρείς αδελφές, με ΑΑΑ.

Όπως είναι φυσικό, οι εταιρείες αξιολόγησης «βοηθούσαν» στη σωστή «κατασκευή» (αντί να ελέγχουν δηλαδή εκ των υστέρων το προϊόν, έδιναν εκ των προτέρων τις «προδιαγραφές» του) αφού, αμέσως μετά την εισαγωγή του προϊόντος, εισέπρατταν το 50% της αμοιβής τους - μέχρι και 500.000 $.

Φυσικά όλα όσα έχουμε αναφέρει, αφού σταμάτησαν για λίγο χρονικό διάστημα, συνεχίζουν ξανά - προφανώς κανένας δεν θέλει να χάσει μία τόσο μεγάλη πηγή εσόδων και κερδών. Ήδη, σε προηγούμενο άρθρο μας, αναφερθήκαμε στους εξελιγμένους «απογόνους» των CDO’s, στα δομημένα προϊόντα δηλαδή της «δεύτερης γενιάς», στα «re-remics». Τα καταστροφικά αυτά εργαλεία ουσιαστικά «βοηθούν» τις τράπεζες (με τις «ευχές» των ανήμπορων να αντιδράσουν σωστά κρατών) να «αναμορφώσουν» (να ωραιοποιήσουν) τους Ισολογισμούς τους, έτσι ώστε να μπορέσουν ξανά να χρηματοδοτήσουν την πραγματική οικονομία - για να ξεφύγει η πραγματική οικονομία, η βιομηχανία και το εμπόριο δηλαδή με τη σειρά της, από την υφιστάμενη «παγίδα ρευστότητας».

Έτσι, η Moody’s ανακοίνωσε ξανά αυξημένες προβλέψεις κερδών για το 2009, ενώ οι κρατικές ελεγκτικές υπηρεσίες παρακολουθούν αμέτοχες, ανίκανες καλύτερα να αντιδράσουν, αφού ο δημόσιος έλεγχος των εταιρειών αξιολόγησης, των μεθόδων εξαπάτησης καλύτερα που χρησιμοποιούν (σύμφωνα βέβαια με τις καταγγελίες του Ε.Kolchinsky, ανώτατου πρώην στελέχους της Moody’s), δεν είναι ακόμη υποχρεωτικός.

Ολοκληρώνοντας, για να αιτιολογήσουμε καλύτερα το έγκλημα που «συντελείται» και παραμένει ατιμώρητο, αναφέρουμε το δομημένο ομόλογο «Balta 2006-8 1Α2», το οποίο εμπεριέχει ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης των Η.Π.Α. (subprimes), σε μία καινούργια «συσκευασία».

Το «χρεόγραφο» αυτό, αξιολογήθηκε το Μάρτιο του 2008 με ΑΑΑ – δηλαδή θεωρήθηκε τόσο σίγουρο, όσο ένα βιβλιάριο καταθέσεων. Τέλη Αυγούστου του 2008, οι ίδιοι αναλυτές αξιολόγησαν το ίδιο προϊόν με Β3 - 14 «σκάλες» χαμηλότερα και επομένως ως προϊόν υψηλού ρίσκου. Αυτό το χρόνο (2009), η αξιολόγηση του είναι πια Ca – δηλαδή, είναι σχεδόν άνευ αξίας και οφείλει να «αποσβεσθεί» (ως ζημία) από τις τράπεζες ή τους επενδυτές που το αγόρασαν.

* Ο Βασίλης Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

berlin-athen.eu



Read more...

Πολιτική σύγχυση...


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Σκίτσο Διογένη Καμμένου.

Σχεδόν άπαντες οι Ελληνες (98%) θεωρούμε τη διαφθορά μείζον εθνικό θέμα.
Εχουμε μάλιστα καθιερώσει και τους αρχιερείς της: πολιτικοί, δικαστικοί, αστυνομικοί, γιατροί, εργολάβοι-«νταβατζήδες» και πάει λέγοντας. Ομολογούμε δηλαδή ότι εξουσιαζόμαστε από διεφθαρμένους σε κάθε τομέα της ζωής μας. Το ομολογούμε μεν, αλλά στη συνέχεια τρέχουμε στις κάλπες να επανεκλέξουμε αυτούς τους διεφθαρμένους. Προφανώς εμείς οι ίδιοι είμαστε οι διεφθαρμένοι, δεν ερμηνεύεται διαφορετικά η πολιτική στάση μας.
Εχουμε, βέβαια, την κρυφή ελπίδα ότι οι νεοεκλεγέντες θα είναι πιο...

έντιμοι, πιο ηθικοί, πιο ανθρώπινοι... Αυτό είναι πολιτικό λάθος.

Διότι μας διαφεύγει ότι το πολιτικό σύστημα είναι αυτό που κυριαρχεί ως ανέντιμο, ανήθικο, απάνθρωπο.

Ηδιαφθορά είναι καθαρά πολιτικό ζήτημα και όχι ηθικό. Το ξέρουμε, αλλά σφυρίζουμε αδιάφορα. Επιπροσθέτως και παραλλήλως οι δημοσκοπήσεις λένε ότι σχεδόν το ίδιο ποσοστό, κατά τι μικρότερο, δικαιολογεί τις προληπτικές προσαγωγές (!) του υπουργού Προστασίας του Πολίτη. (Δεν θα 'χει καλό πολιτικό μέλλον τούτος ο άνθρωπος...).

Ζούμε άρα σε μια δίνη συγχύσεων αδυνατώντας να εξέλθουμε. Ολοι και όλα μας φταίνε, αλλά δεν κάνουμε τίποτε γι' αυτό. Το χρέος να αλλάξουμε τη νοσηρή κατάσταση το μεταθέτουμε στα κόμματα που και αυτά είναι αναπόσπαστα μέλη του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Το τελευταίο θεμελιώνεται πλέον όχι στη δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, αλλά στο παρασκήνιο και σε εξωθεσμικούς συσχετισμούς «πολιτικής» δύναμης.

Ως πολίτες έχουμε το δικαίωμα να παρεμβαίνουμε στις αποφάσεις της εξουσίας για να διαφυλάξουμε τουλάχιστον την προσωπική μας ανεξαρτησία, την ατομική ελευθερία. Το δικαίωμα αυτό το έχουμε εκχωρήσει σε άλλους. Ας μην κλαιγόμαστε λοιπόν. Εδώ ολόκληρη χώρα έχει εκχωρήσει το δικαίωμα της εθνικής κυριαρχίας (οικονομικής) σε άλλους, Ευρωπαίους και λοιπούς. Οι τελευταίοι έχουν επιδοθεί σ' έναν ανελέητο αγώνα κατά του κοινωνικού κράτους. Κραυγάζουν πολλοί από δαύτους να «παγώσουν» οι μισθοί, την ώρα που αν περιέκοπταν ελάχιστο ποσό από τον μισθό τους θα λύνονταν πολλά προβλήματα ρευστότητας και αναπτυξιακής δυσκαμψίας. Αυτό, όμως, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...

Είμαστε εξαρτώμενοι με τη βούλησή μας και ως πολίτες και ως κράτος. Προφανώς αρεσκόμεθα να στροβιλιζόμαστε εντός της δίνης των συγχύσεών μας, εξάλλου φαίνεται αυτό να 'ναι χαρακτηριστικό του λαού.

ΟΙσοκράτης μεμφόταν τον λαό ότι φέρεται ανόητα καθώς για τα ίδια πράγματα, την ίδια μέρα, δεν έχει την ίδια γνώμη. Το ίδιο και ο Θουκυδίδης και ο Αριστοφάνης και άλλοι. Εχουμε, άρα, παράδοση στη σύγχυση, και λόγω ελλιπούς πολιτικής παιδείας και λόγω φυγοπονίας ή ευθυνοφοβίας (ο περιβόητος φόβος μπροστά στην ελευθερία).

Θετικό είναι εντούτοις να συνομολογούμε άπαντες ότι μας κυβερνούν διεφθαρμένοι· ίσως αυτό σιγά σιγά ριζώσει μέσα μας και αποφασίσουμε κάποια στιγμή ν' απαλλαγούμε απ' αυτούς. Αλλά αυτό φαίνεται πολύ μακρινό, ακριβώς γιατί, π.χ., την ίδια ώρα επικροτούμε τη βάρβαρη, απάνθρωπη, κατασταλτική πολιτική των «προληπτικών προσαγωγών», παραιτούμαστε δηλαδή εύκολα από το δικαίωμά μας να συναθροιζόμαστε, να διαδηλώνουμε, να απεργούμε. Σε λίγο θα πίνουμε τον καφέ μας αντάμα με τους ένστολους του Χρυσοχοΐδη...

Κλαυσίγελως. «Επαναστάτες» και δουλόφρονες ταυτοχρόνως. Μίζεροι, γκρινιάρηδες, κριτικόπληκτοι, κενοβαρείς. Αντί να κατακεραυνώνουμε τους βιαστές της Δημοκρατίας, σχεδόν τους χειροκροτάμε (έστω υβρίζοντάς τους, αλλά τους αποδεχόμαστε). Το εξωφρενικό είναι ότι αυτοί που βιάζουν τη Δημοκρατία, οι ίδιοι εμφανίζονται και ως εραστές της. Η δόλια η Δημοκρατία... ίσως γι' αυτό ντρέπεται να εμφανιστεί. Ισως γι' αυτό δεν μπορούμε να τη δούμε ως ελευθερία, διότι απαιτεί καθημερινή ενασχόληση, καθημερινή εγρήγορση και πού να βρεθεί το κουράγιο (ο χρόνος, η διάθεση, η παιδεία κ.λπ.). Αλλά όσο περιστρεφόμαστε στην πολιτική σύγχυση, όσο επαναπαυόμαστε στη «δημοκρατικότητα» των κομμάτων, τόσο θα θεριεύει η διαφθορά και τόσο θα συρρικνώνεται η προσωπική και εθνική (μας) ανεξαρτησία και τόσο οι πολεμοκάπηλοι, τύπου Ομπάμα, θα παίρνουν Νόμπελ Ειρήνης!
nonews-news


Read more...

Κτηνοτροφία του μέλλοντος

Ακούγεται σαν ιδέα τρελού επιστήμονα, αλλά ορισμένοι ερευνητές ανά τον κόσμο προσπαθούν να δημιουργήσουν κομματάκια κρέας στο εργαστήριο, χωρίς την ανάγκη εκτροφής και σφαγής ενός ζώου. Ολλανδοί επιστήμονες ήδη κατάφεραν να παράγουν το πρώτο εργαστηριακό χοιρινό και τώρα θέλουν να το βελτιώσουν, με την ελπίδα ότι κάποια μέρα οι καταναλωτές θα θέλουν να το φάνε. Η όλη προσπάθεια στηρίζεται από την ολλανδική κυβέρνηση και από μια εταιρία που παράγει σάλτσες και έρχεται μετά από τη δημιουργία τεχνητού κρέατος ψαριού από μυϊκά κύτταρα ψαριού. Προς το παρόν, κανείς δεν έχει γευθεί εργαστηριακό κρέας, αλλά οι ερευνητές ευελπιστούν ότι το τεχνητό κρέας θα μπορεί να διατεθεί προς πώληση στην αγορά σε περίπου μια πενταετία από σήμερα.Διάφορες οργανώσεις φυτοφάγων και προστασίας των δικαιωμάτων των ζώων δήλωσαν την ικανοποίησή τους για την εξέλιξη, δηλώνοντας ότι δεν έχουν «καμία ηθική αντίρρηση», εφόσον το κρέας δεν προέρχεται από νεκρό ζώο και τόνισαν ότι πρέπει να διασφαλιστεί ότι το κρέας όντως δεν προέρχεται από ζώο που προηγουμένως είχε σφαγιαστεί. Ο τελικός στόχος των ερευνητών είναι να παραχθούν μπριζόλες ή χάμπουργκερ εργαστηρίου, μια εξέλιξη που, όπως υποστηρίζουν, θα απαλλάξει την ανθρωπότητα από το πολλαπλό βάρος της εκτεταμένης κτηνοτροφίας και της βιομηχανικής εκτροφής ζώων (με συνέπειες για το περιβάλλον, την ευημερία των ζώων, την υγεία των ανθρώπων κ.α.), ενώ παράλληλα ευελπιστούν ότι το εργαστηριακό κρέας θα βοηθήσει στη διατροφή των πεινασμένων του πλανήτη.Όπως αναφέρουν, αυτό πρέπει να επιδιωχθεί προκειμένου λιγότερα ζώα να υποφέρουν κατά την εκτροφή και σφαγή τους, να μειωθούν δραστικά οι επικίνδυνες και για τον άνθρωπο ζωονόσοι (π.χ. ασθένεια τρελών αγελάδων, γρίπη χοίρων κ.α.), να απελευθερωθούν για γεωργική καλλιέργεια πολύτιμες εκτάσεις γης που σήμερα καταλαμβάνονται από την κτηνοτροφία (σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ, η κτηνοτροφία δεσμεύει το 70% όλης της γεωργικής γης ή το 30% της συνολικής χερσαίας επιφάνειας του πλανήτη μας), καθώς επίσης να μειωθούν οι επιπτώσεις στο περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή (τα ζώα εκλύουν το 18% των συνολικών «αερίων του θερμοκηπίου», περισσότερα από όλα μαζί τα αυτοκίνητα της Γης)Οι Ολλανδοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι μπορούν να υπερπηδηθούν οι φόβοι και οι αντιρρήσεις των καταναλωτών για την αγορά εργαστηριακού κρέατος. Αν, για παράδειγμα, όπως είπαν, στο μέλλον τα προϊόντα του φυσικού κρέατος, με βάση μια νέα νομοθεσία, φέρουν πάνω τους την ετικέτα προειδοποίησης «Προσοχή, έχουν σκοτωθεί ζώα γι' αυτό το προϊόν», σταδιακά η νοοτροπία του κοινού θα άλλαζε υπέρ του εργαστηριακού κρέατος. Παραδέχτηκαν πάντως ότι θα χρειαστεί πολύς ακόμα χρόνος μέχρι να παραχθεί ένα προϊόν εργαστηριακού κρέατος που να είναι ανταγωνιστικό με το σημερινό φυσικό κρέας..
manier-manier


Read more...

Γιατί Κίνα;


Η πρόταση που έκανα για μια νέα στενή συνεργασία “win-win game” με την Κίνα μπορεί να ήταν …απότομη, αλλά έχει βάθος: γεωοικονομικό και γεωπολιτικό.
Μην την αντιμετωπίσετε επιπόλαια.

Οι ΗΠΑ με μοναδική σαφήνεια ξεκαθάρισαν τη θέση τους: Η Ελλάδα επανεντάσσεται με όλους τους τρόπους στα Δυτικά Βαλκάνια, με ότι αυτό συνεπάγεται. Κυρίαρχο ρόλο στο Αιγαίο, σύμφωνα με αυτούς, και την ανατολική Μεσόγειο, αποκτά η Τουρκία, η οποία «βαπτίστηκε» ήδη υπό- περιοχή γεωπολιτικής κυριαρχίας. Εντός αυτής της περιοχής εντάσσεται και το Αιγαίο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, από την άλλη πλευρά, κυρίως δια της Γερμανίας, φαίνεται σιγά-σιγά να ξεκαθαρίζει επίσης την θέση της: Θεωρεί ότι ήταν σφάλμα η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, όπως θεωρεί ότι υπήρξε σφάλμα η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και στις δύο περιπτώσεις δεν είναι λίγοι αυτοί από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών, που θεωρούν ότι ο Σημίτης παραπλάνησε την Ένωση.

(Επειδή στην δεύτερη εκ των δύο περιπτώσεων είχα κάποια εμπλοκή, σας διαβεβαιώνω ότι είναι απολύτως αναληθής ο ισχυρισμός αυτός, αν και παίχτηκε μακροχρόνιο και σκληρό παιχνίδι παρασκηνίου, στο οποίο δεν πρόκειται ποτέ να αναφερθώ. Δυστυχώς από τους τρεις Έλληνες που έπαιξαν άμεσα σε αυτό, μόνο ένας βρίσκεται ακόμη εν ζωή. Από τους ξένους μόνο ο ένας έχει πεθάνει, οι υπόλοιποι ζουν και βασιλεύουν … αλλά και αυτοί ψεύδονται.)

Άρα αυτή την στιγμή στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχει ένα πολύ αρνητικό κλίμα εις βάρος της Ελλάδας και με τις απίθανες αδεξιότητες και ηλιθιότητες που διαπράχθηκαν από την κυβέρνηση Καραμανλή, έχει αναπτυχθεί και ένα «στερεότυπο απάτης» σε σχέση με την ελληνική πολιτεία. Αν σε αυτή την ατμόσφαιρα προσθέσετε και την υπόθεση Siemens, καθώς και την σχετική αδυναμία της Ελλάδας να εξυπηρετήσει σε αναλογία με το παρελθόν την πολεμική βιομηχανία της Γερμανίας, αντιλαμβάνεστε προφανώς σε ποια δεινή θέση έχουν περιέλθει οι σχέσεις Ελλάδας – Κεντροευρωπαϊκού κέντρου.

Όσοι ονειροφαντάζεστε ιδιαίτερες σχέσεις με την Ρωσία, φροντίστε επίσης να αντιληφθείτε πώς ακριβώς έχει διαμορφωθεί το νέο γεωπολιτικό σκηνικό μετά το 2004. Η Ρωσία δεν πρόκειται ποτέ σε ότι αφορά στην Ελλάδα, να πράξει οτιδήποτε θα απειλούσε τα αμερικανικά ή τα γερμανικά συμφέροντα στην χώρα μας.

Αυτά λαμβάνοντας υπόψη κανείς δεν έχει παρά να σταθμίσει ορθά την συγκυρία και το κενό ασφαλείας που δημιουργείται στην χώρα μας (η οικονομική αδυναμία στο βαθμό που υφίσταται στην χώρα θεωρείται σύμφωνα με τις σύγχρονες αντιλήψεις των στρατηγικών σπουδών, ως εξέχουσα απειλή, παράλληλα με τις παραδοσιακές και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος κλπ). και να κάνει μία κίνηση που θα αλλάζει τις γεωοικονομικές και γεωπολιτικές ορίζουσες στην περιοχή.

Η Κίνα σήμερα μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια της χώρας σε όλα τα επίπεδα. Έχει μία ανοιχτόμυαλη ηγεσία, που ξέρει πάρα πολύ καλά πώς παίζεται το οικονομικό παιχνίδι και πώς διασφαλίζονται τα κυριαρχικά δικαιώματα. Έχει κάθε λόγο να εγκατασταθεί στην Μεσόγειο μέσω της χώρας μας. Δεν ξέρω πόσοι από το πολιτικό σύστημα θα είχαν το κουράγιο να αντιμετωπίσουν μια τέτοια πραγματικότητα, η οποία προδήλως θα προξενούσε πολλαπλές αναταράξεις.

Έχοντας επίγνωση της δυσκολίας αυτού του εγχειρήματος, πολύ θα ήθελα να δω όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας να προβληματίζονται πάνω σ’ αυτό το ενδεχόμενο.

Αντί, λοιπόν, την Τρίτη να συζητήσουν οι αρχηγοί περί διαφθοράς, μάλλον θα ήταν σοβαρότερο να ασχοληθούν με άλλα πολύ σημαντικότερα ζητήματα, όπως είναι η πρόταση που απόψε με δυο λόγια ανέφερα.

Και ασφαλώς μην περιμένετε ότι από αυτήν την πρόταση μόνο εμείς θα κερδίσουμε. Εάν σκέφτεστε έτσι ξεχάστε το και ας αφεθούμε όλοι στην αγκαλιά των παραδοσιακών εταίρων και συμμάχων μας. Σίγουρα αυτό είναι η εύκολη λύση.
grbloopers


Read more...

Ναρκωτικά...


Τα ναρκωτικά είναι ουσίες οι οποίες επιδρούν στον εγκέφαλο και έτσι μπορούν να προκαλούν εθισμό. Έχουν διάφορα αποτελέσματα στο ανθρώπινο σώμα και στον εγκέφαλο, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να θέλουν να έχουν την εμπειρία της χαλάρωσης ή της διέγερσης που προκαλούν.

Τα ναρκωτικά διακρίνονται σε ομάδες με διάφορους τρόπους: για παράδειγμα νόμιμες και παράνομες ουσίες, «βαριές» και «ελαφριές» ουσίες, φυσικές και χημικές κλπ. Το αλκοόλ, ο καπνός, ο καφές είναι νόμιμα. Το χασίς, η κοκαΐνη, οι αμφεταμίνες η ηρωίνη είναι παράνομα.

Η καλύτερη μέθοδος διαχωρισμού είναι αυτή που βασίζεται στις συνέπειες που έχει η κάθε ουσία στην συνείδηση. Έτσι προκύπτουν τρεις κατηγορίες:

-Ηρεμιστικά: Ναρκωτικά που κατευνάζουν και ηρεμούν όπως το αλκοόλ, τα οπιούχα, τα χάπια για τον ύπνο, το όπιο, η μορφίνη, η ηρωίνη και το χασίς.

-Διεγερτικά: Ναρκωτικά που διεγείρουν ή δίνουν ενέργεια όπως η καφεΐνη, η νικοτίνη, το Ecstasy, η κοκαΐνη και οι αμφεταμίνες.

-Παραισθησιογόνα: Ναρκωτικά που αλλάζουν την αντίληψη του χρήστη προκαλώντας παραισθήσεις όπως το LSD και σε μεγάλες δόσεις το χασίς και η φούντα.

-Υπάρχουν και τα ναρκωτικά των φτωχών που χρησιμοποιούν συνήθως στις υπανάπτυκτες χώρες οι άστεγοι και οι νεαροί που δεν έχουν χρήματα για να αγοράσουν «κανονικά» ναρκωτικά. Χρησιμοποιούν κόλλες, βερνίκια και διαλυτικά που τα βάζουν μέσα σε πλαστική σακούλα και εισπνέουν τα αέρια. Τα χημικά που προκαλούν βαριές και μη αναστρέψιμες βλάβες στον εγκέφαλο.

Τα ναρκωτικά είναι μία «παλιά ιστορία». Όλοι οι αρχαίοι λαοί γνώριζαν τις ουσίες που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, μόνο που τότε δεν υπήρχε πρόβλημα ναρκωτικών για πολιτιστικούς λόγους. Τα ναρκωτικά τα χρησιμοποιούσαν μόνο στα μυητικά κέντρα, όπου με την καθοδήγηση των ιερέων έδιναν μικρές ποσότητες στους ασκούμενους. Ο σκοπός ήταν να τους προκαλέσουν εμπειρίες που δεν μπορούσαν να εξηγηθούν από τον μαθητευόμενο. Έτσι του «έσπαγαν» την πεποίθηση για τον «σταθερό και πραγματικό κόσμο» που μας προσφέρουν οι αισθήσεις μας και που τα τελευταία χρόνια η επιστήμη αρχίζει να παραδέχεται ότι δεν είναι καθόλου σταθερός. Τότε ο μαθητευόμενος μπορούσε να δεχτεί διανοητικά την δυνατότητα ύπαρξης ανώτερων κόσμων, επιπέδων ή διαστάσεων (ανάλογα με την ιδιότητα που έχει εκείνος που αναφέρει τις πληροφορίες).

Στην σημερινή εποχή όμως τα ναρκωτικά έχουν περάσει σε μία άλλη διάσταση. Άρχισαν να χρησιμοποιούνται σαν όπλο και σαν μέσον απόκτησης χρημάτων.

Η διάλυση των θεσμών και της οικογένειας, το κυνήγι του «ονείρου» και γενικά η ηθική και πολιτισμική κατάρρευση που συμβαίνει αργά και σταθερά, κάνει όλο και περισσότερους ανθρώπους να «πέφτουν» στην παγίδα. Ο εθισμός κάνει τον άνθρωπο άβουλο και τον αναγκάζει να κάνει τα πάντα για να αγοράσει άλλη μία δόση.

Πρώτοι οι Άγγλοι έμειναν στην ιστορία για τον «Πόλεμο του οπίου» όταν τον 18ο αιώνα εξανάγκασαν τους Κινέζους να αγοράζουν από την Εταιρία των Ινδιών τεράστιες ποσότητες οπίου.

Αργότερα όταν το ειρηνιστικό κίνημα των «Παιδιών των Λουλουδιών» απείλησε το στρατοκρατικό καθεστώς των ΗΠΑ, η ΣΙΑ διοχέτευσε άφθονη ποσότητα ναρκωτικών και μετέτρεψε το ειρηνιστικό κίνημα των Χίπις σε κίνημα ασύδοτης σεξουαλικής ελευθερίας και κατανάλωσης ναρκωτικών.

Ο πόλεμος του Βιετνάμ δημιούργησε μικρά κράτη-παραγωγούς μέσα στις ζούγκλες, με ιδιωτικούς στρατούς και βαρύ οπλισμό (ακόμα και άρματα μάχης) που ζουν από το εμπόριο των ναρκωτικών που παράγουν. Μεγάλες ποσότητες πήγαιναν στις ΗΠΑ με τους στρατιωτικούς σάκους που περιείχαν «στρατιωτικά μυστικά».

Τα ναρκωτικά χρησιμοποιήθηκαν για να στηρίξουν δικτατορίες με χρήματα και όπλα. Η ΣΙΑ έχει κάνει επανειλημμένα το εμπόριο «όπλα αντί ναρκωτικών» κάτι αντίστοιχο με το πρόγραμμα «τρόφιμα αντί πετρελαίου» στο Ιράκ, με το οποίο θησαύρισαν πολλοί αξιωματούχοι του ΟΗΕ.

Η παραγωγή ναρκωτικών εκτινάχτηκε στα ύψη μετά την εισβολή των Αμερικανών στο Αφγανιστάν και την κατάρρευση των Ταλιμπάν. Μέσα στο 2002 παρήχθη τόσο μεγάλη ποσότητα οπίου, που θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες της παγκόσμιας αγοράς για τέσσερα χρόνια!

Οι χώρες παραγωγής ναρκωτικών είναι:

-Αυτές του «Χρυσού Τριγώνου» Βιρμανίας, Λάος και Ταϊλάνδης.

-Οι χώρες του «χρυσού δρόμου» Αφγανιστάν, Ιράν, Πακιστάν. Παράγουν το 90% περίπου της παγκόσμιας παραγωγής ηρωίνης. Μόνο στην βορειοδυτική μεθόριο του Πακιστάν παράγονται15 τόνοι ηρωίνης ετησίως.

-Η «Χρυσή Ημισέληνος» είναι η δεύτερη στην παραγωγή οπίου παγκοσμίως. Οι καλλιέργεια της παπαρούνας καλύπτει έκταση 45.700 εκταρίων και αποφέρει 125 τόνους ηρωίνη ετησίως, ­ το μεγαλύτερο μέρος της οποίας παράγεται στο Αφγανιστάν ­και ισοδυναμεί με το ένας τρίτο της παγκόσμιας παραγωγής.

-Οι χώρες που δρουν ως «ανεξάρτητοι παραγωγοί» όπως το Μαρόκο, η Κολομβία, η Βολιβία και το Περού. Γενικά όλες οι χώρες με εύκρατο ή τροπικό κλίμα καλλιεργούν μικρές ή μεγάλες ποσότητες, ενώ συνήθως οι βόρειες ανεπτυγμένες χώρες, λόγω του κλίματός τους εξειδικεύονται στα χημικά ναρκωτικά όπως το Ecstasy, το LSD και νέες μορφές παλιών ναρκωτικών όπως το Κράκ.

Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής (Περού - Κολομβία - Βολιβία - Βενεζουέλα) παράγουν το 95% περίπου της παγκόσμιας παραγωγής κοκαΐνης.

Το Μεξικό, το Μαρόκο και μερικές ακόμη αφρικανικές χώρες, παράγουν το 80% της παγκόσμιας παραγωγής κάνναβης, ενώ άρχισαν το ίδιο και χώρες της Ευρώπης Αλβανία, Σκόπια, Βουλγαρία και χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Πρόκειται για εμπόριο που αφήνει κέρδη και ταυτόχρονα επιτρέπει να εξοπλίζονται ευκολότερα με όπλα. και μερικές κλπ.

Και στην Ελλάδα επίσης παράγονται μεγάλες ποσότητες χασίς, τελευταίο «κρούσμα» είναι αυτό των Ζωνιανών, και μάλιστα σε πολύ καλή ποιότητα που γίνεται και εξαγωγή στην Ολλανδία! Σε τηλεοπτική εκπομπή (πριν από πολλά χρόνια), κάπου στην Βόρειο Ελλάδα, κάποιος στο καφενείο του χωριού, μπροστά και σε άλλους θαμώνες φυσικά, απάντησε σε ερώτηση του δημοσιογράφου: «Παντού καλλιεργείται χασίσι. Πίσω από αυτόν τον λόφο έχει φυτεία, αλλά δεν θα μπορέσεις να φτάσεις μέχρι την κορυφή!!!».

Μόλις το 1% των κερδών φθάνει στους αγρότες, του Τρίτου Κόσμου, που κάνουν την παραγωγή και το υπόλοιπο καταλήγει στα χέρια των εμπόρων ναρκωτικών, ενώ τα τρία τέταρτα των κερδών ξεπλένονται και «στεγνώνουν» στον αναπτυγμένο κόσμο όπου και χρησιμοποιούνται σε νόμιμες επενδύσεις, σύμφωνα με πληροφορίες του Διεθνούς Συμβουλίου για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών.

Στα Βαλκάνια είναι ένα πέρασμα του θανάσιμου φορτίου για την Δύση. Η Θράκη εξαιτίας της γεωστρατηγικής σημασίας της, είναι ένα κομβικό σημείο όπου μόνο το 2000 διαπιστώθηκαν 123 περιπτώσεις εμπορίας και συνελήφθηκαν 191 διακινητές. Κατασχέθηκαν επίσης119 επιβατικά, φορτηγά, ταξί και λεωφορεία.

Επίσης μόνο στο τελωνείο Κήπων από το 1987 έως και το 2001 κατασχέθηκαν 9.100 κιλά όπιο, 2.940 κιλά χασίς, 130 κιλά χασισέλαιο, 877 κιλά ηρωίνη και 93 κιλά μαριχουάνα.

Τα ναρκωτικά έχουν χρησιμοποιηθεί επίσης σαν δικαιολογία για δυναμική επέμβαση σε χώρες που προσπαθούν να ανεξαρτητοποιηθούν από την κηδεμονία τους στην Νότιο Αμερική.

Η δύναμη των ναρκωτικών απορρέει από το χρήμα που αποφέρουν. Μερικά παραδείγματα θα σας διαφωτίσουν:

-Ένας έμπορος ναρκωτικών, ο Ρομπέρτο Σουάρες Γκόμες, είχε στην Βολιβία, εκτός από δισεκατομμύρια δολάρια, και ένα οικοπεδάκι με έκταση 21.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, όσο περίπου η Πελοπόννησος!

-Οι φτωχές λατινοαμερικάνικες χώρες δεν έχουν καμία διάθεση να λύσουν το πρόβλημα της παραγωγής και εμπορίας ναρκωτικών αφού μόνο στην Βολιβία η παραγωγή κοκαΐνης (450 τόνοι) απέφερε το 1988 δύο δισεκατομμύρια δολάρια, ποσό τριπλάσιο από την συνολική αξία των εξαγωγών της!

-Οι εξαθλιωμένοι αγρότες της νοτίου Αμερικής κερδίζουν δέκα φορές περισσότερα χρήματα για κάθε στρέμμα, όπου καλλιεργούν κόκα, παρά αν καλλιεργούσαν σιτάρι ή καφέ!

-Ο Κολομβιανός μεγαλέμπορος ναρκωτικών Χοσέ Λουί Οτσόα έχει περιουσία πάνω από τρία δισεκατομμύρια δολάρια.

-Ο Κολομβιανός μεγαλέμπορος ναρκωτικών Πάμπλο Εσκομπάρ έχει περιουσία πάνω από δύο δισεκατομμύρια δολάρια.

-Ο Κολομβιανός μεγαλέμπορος ναρκωτικών Κάρλος Λέντερ, συνελήφθη το 1988 και δικάστηκε στις ΗΠΑ. Κατηγορήθηκε επίσης ότι δωροδόκησε τον πρωθυπουργό των νησιών Μπαχάμας Λίντεν Πίντλινγκ για να μπορέσει να συνεχίσει το εμπόριο όσο θα βρισκόταν στις αμερικανικές φυλακές. Τον πρωθυπουργό φυσικά αποκλείεται να τον κατηγόρησε κανείς.

-Οι «συντεχνίες» ναρκωτικών στην Κολομβία έχουν τεράστια δύναμη και φυσικά πληρώνουν αστυνομικούς και δημόσιους υπάλληλους. Κατά τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών που κήρυξαν οι ΗΠΑ, πριν μερικά χρόνια με μηδενικά αποτελέσματα, οι έμποροι πρότειναν στην κυβέρνηση της Κολομβίας ότι αν τους δινόταν η υπόσχεση πως θα μείνουν και θα δικαστούν στην χώρα (χωρίς να εκδοθούν στις ΗΠΑ) θα πλήρωναν το εξωτερικό χρέος της χώρας που ανερχόταν εκείνη την περίοδο στα 14,5 δισεκατομμύρια δολάρια.

Έτσι δεν είναι παράξενο που δεν είναι εύκολο να παταχθεί το εμπόριο ναρκωτικών αλλά αντίθετα εξαπλώνεται. Στην Αμερική ο μέσος όρος των χρηστών μαριχουάνας, στα τέλη της δεκαετίας του 90, κατέβηκε στα 11 χρόνια από τα 17 που ήταν στις αρχές της δεκαετίας. Δεν χρειάζεται πολλά παραδείγματα κανείς για να καταλάβει την διαφθορά που επικρατεί λόγω των «ναρκοδολαρίων»:

-Το 1988 ξέσπασε στην Ελβετία σκάνδαλο ξεπλύματος χρημάτων από εμπόριο ναρκωτικών. Στην υπόθεση εμπλέκεται εταιρία της οποίας πρόεδρος είναι ο σύζυγος της Υπουργού Δικαιοσύνης της Ελβετίας! Δεκάδες άλλα μικρά ή μεγάλα σκάνδαλα μένουν στην αφάνεια ή αποσιωπούνται από τα κράτη που σκέπτονται το «πολιτικό κόστος».

-Σύμφωνα με στοιχεία από έρευνες και καταγγελίες στην Τουρκία, ο σύζυγος της πρώην πρωθυπουργού Τανσού Τσιλέρ, διατηρούσε στενές επαφές με τον λαθρέμπορο ναρκωτικών και όπλων Χουσεΐν Ντουμάν, με τον οποίο μάλιστα έκαναν και λαθρεμπόριο πυρηνικού υλικού από την Ουκρανία.

-Στις 15-10-1988 ο πρώην Υπουργός Δημοσίας Τάξεως κος Σκουλαρίκης, σε συνέντευξη που έδωσε παραδέχτηκε ότι «μεγάλα συμφέροντα εμπόδισαν να φτάσει στην Βουλή το νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά» και ότι «υπάρχουν συμφέροντα που πιέζουν και παρεμποδίζουν υπουργούς να προχωρήσουν».

Το αν μπορεί τελικά να υπάρξει λύση για το πρόβλημα αυτό και πως, μπορείτε να το καταλάβετε και μόνοι σας.
pentaedron-kafes


Read more...

Έρχονται σκληρά και επώδυνα μέτρα υπό τις πιέσεις της ΕΕ


kafeneio-gr


Read more...

Προσωρινή απαγόρευση του κυνηγιού αποφάσισε το ΣτΕ


Το Ε' Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας (διαδικασία Αναστολών) με σημερινή απόφασή του αναστέλλει προσωρινά απόφαση του υπουργού Ανάπτυξης με την οποία καθορίζεται από 20.8.2009 έως 28.2.2010 η κυνηγετική περίοδος, τα είδη και ο αριθμός των θηραμάτων ανά κυνηγό, κ.λπ. Η αναστολή της υπουργικής απόφασης ισχύει μέχρι να εκδοθεί οριστική απόφαση από το ίδιο Τμήμα του ΣτΕ, το οποίο θα εξετάσει την κύρια προσφυγή της «Ζωοφιλικής Οικολογικής Ένωσης Ελλάδος», στην οποία ζητείται η ακύρωση της επίμαχης υπουργικής απόφασης.

Κατ' εξαίρεση το κυνήγι του αγριοκούνελου επιτρέπεται μέχρι 10 Μαρτίου 2010, σύμφωνα με την υπουργική απόφαση.

Ειδικότερα, η απόφαση αναφέρει, μεταξύ των άλλων, τα εξής: «Λαμβάνοντας προεχόντως υπόψη ότι στην κατά το άρθρο 24 παρ. 1 του Συντάγματος υποχρέωση του Κράτους προς προστασία του φυσικού περιβάλλοντος περιλαμβάνεται και η υποχρέωση προστασίας της άγριας πανίδας κατά την πλήρη ποικιλία της κρίνει ότι, εφόσον η προσβαλλόμενη απόφαση δεν ερείδεται επί εγκύρου και επικαίρου συνολικής επιστημονικής μελέτης ως προς τον κίνδυνο αφανισμού ή μειώσεως του πληθυσμού ενός εκάστου των θηρευσίμων ειδών, ενόψει ιδίως και των προαναφερθεισών πυρκαγιών, από την εκτέλεση της απόφασης αυτής πιθανολογείται ότι θα επέλθει βλάβη στην άγρια πανίδα λόγω σημαντικής μείωσης των πληθυσμών της, μη δυνάμενη να επανορθωθεί σε περίπτωση ευδοκιμήσεως της αιτήσεως ακυρώσεως". Επομένως, συνεχίζει η απόφαση, "συντρέχει λόγος χορηγήσεως της αιτούμενης αναστολής εκτελέσεως της προσβαλλόμενης πράξεως».

Ακόμη, η απόφαση του ΣτΕ αναφέρει, ότι με την προσβαλλόμενη υπουργική απόφαση δεν επιβάλλεται απαγόρευση θήρας στο σύνολο των εκτάσεων που καταστράφηκαν από τις πυρκαγιές, ούτε όμως λαμβάνονται μέτρα για την προστασία των ειδών που διαβιούσαν σε καμένες εκτάσεις και αναγκάστηκαν να μετακινηθούν σε άλλες
tvxs.gr


Read more...
free counters